Hard slaan & je hart openen

Gepubliceerd: december 23, 2019

Auteur: Noor Bongers

We waren er bij, het titelgevecht Kickboksen tussen Badr Hari en Rico Verhoeven. Lilith Ontwaakt geeft een analyse én een persoonlijke impressie van het titelgevecht. Super interessant in het licht van feminien en masculien en ware masculiniteit.

 

Hard slaan en je hart openen

The way of masculine presence

 

In mijn  werk ontmoet ik veel mannen die bang zijn voor deze destructieve kracht in zichzelf. De power om te vernietigen, te overheersen. Toch is het essentieel dit als kwaliteit te onderkennen. Omdat je die kracht hébt. Mannen zijn er bang voor omdat het destructief is. Net als dat vrouwen bang zijn voor hun manipulatieve kant (ehm … wáren sommige dat maar!!) is het de donkere kant die je hebt te omarmen.

De kracht die ook kan verpulveren. Dit gevecht, dit event, is gebaséerd op deze kracht, in álle facetten. Man Zijn. Powerrrrrr. Het geeft niets dat wij vrouwen naar hun benen, billen en présence kijken. Net zoals je bij een rondemiss kijkt naar haar borsten en benen en glimlach. Zíj presenteren zich zo. Wij genieten daarvan (lees de impressie hieronder). Het IS zo; de Mannen vechten daar, de vrouwen glinsteren.

Daarom is het dés te bijzonder wat er hier plaats vond. Twee mannen die hun hart tonen. Open breken. Het wordt vaak als zwakte gezien. Ik zie het als kracht. Omdát het in balans is met het masculiene. Met de pure mannelijke, rauwe kracht. waar zelfs mánnen in zichzelf voor terugdeinzen, bang zichzelf hierin te verliezen. Zij brachten balans, maakten zichtbaar dat beiden kán. Midden in de strijd.

Wauw, een groter compliment kan ik de mannen eigenlijk niet geven. Want deze balans, maakt het juist compleet. Zó mannelijk. Zo sexy. Zo puur.

 

Wat een ervaring!

We waren aanwezig bij het gevecht van de eeuw. Op 21 december. De ‘verjaardag van Lilith’, precies twee jaar geleden dat een ceremonie leidde tot Het Ontwaken van Lilith. Bijzonder om vanuit deze invalshoek het stadion te betreden en álles te aanschouwen. In ons op te nemen.

Hoe zit het met de balans tussen feminiene en masculiene kwaliteiten in de arena? Is dat wáre of toxische masculiniteit? We werden zeer verrast. Door de uitslag van het gevecht van de eeuw, door de présence van álle mannen én door hoe zeer wij genoten van deze rauwe, pure masculiene kracht.

30.000 mensen, 80% mannen met zeer veel testosteron. Waarvan een heel Army, zeer onrustig en alert. Beetje verbeten. Een enorme catwalk (ehm menwalk! warriorwalk!) waarop prachtige mannen aankwamen (zagen wij door onze verrekijker!) op hun lievelingsmuziek.

Met namen als the Dreamcrusher. Waar hun masculiene kwaliteiten op grote schermen in grote rode letters zichtbaar werden gemaakt. Agressive! No Ratio! Focussed!

Wij waren met drie vrouwen (de man in ons gezelschap schoof veeeeeeel later aan…!), een verrekijker, en heel veel feminien présence. Heerlijk. En. Onder. De. Indruk. We waren er al om 17.00 uur zodat we álles mee konden maken. Buiten de arena was er alleen friet en fris. Geen alcohol. Wat volgens mij een zeer goede keuze was.

Badr Hari had aanvankelijk onze sympathie, als uitdager, als recalcitrant. Als Bad Boy. Maar dat verdween eigenlijk door zijn Army. Die energie was bijna tastbaar. Sticky. Bij filmpjes over Rico hief het Army een fluitconcert aan. Jammer. Zo verloren ze echt ons respect. Too much. Niet respectvol. Vechtende mannen. Daar kun je niets dan respect voor hebben toch? ; ))

Rico Verhoeven had ook onze sympathie maar vonden wij een beetje braaf. Nét iets te zeer gericht op ‘familyman’ in zijn marketing en dat in álle aspecten zichtbaar makend. Maar toch wel echt een BAAS.

Opmerkelijk waren ook de kleuren. Alles van Badr was Rood (warm maar ook agressief) en alles rond Rico was blauw en wit (koud en afstandelijk). Dat bepaalt natuurlijk ook zeer veel. Stemmingmakerij!

Respect

Ook op de grote schermen woorden als RESPECT en Leave it in the Ring. Interessant. Kanaliseren van deze woedende en pure mannen-kracht. Heerlijk eerlijk ook. Focusssss op de Ring, daar waar de strijd plaatsvindt. De gevechten werden steeds spannender. De filmportretten steeds intiemer, steeds bruter ook. Wij zaten met Oh! en Nee! Auch! op de tribune op het puntje van onze stoel.

Swingend in de pauzes op de super muziek. Kijkend door onze verrekijker naar de billen, de benen en de présence van de mannen op de menwalk. Mmmmm! Sommige kwamen op met Brute Metal, andere met Marokkaanse muziek, weer andere met California Dreaming. Wat geeft mannen kracht? Om te vechten. De arena in te gaan. Wat een présence!

Ook bijzonder dat heel veel bidden voordat ze de ring in stappen. En heel openlijk én devoted knielen, totaal in zichzelf keren en dan als killer de ring betreden. Ik genoot ook van het respect dat de mannen elkaar geven tijdens het gevecht. Zichtbaar in kleine dingen. Waardoor het gevecht echt mooi wordt.

Filmje: IMG_4187

En toen, toen, toen we er al uren en uren waren en van onze spa rood hadden genoten, steeg de spanning in het stadion. Tot grote hoogten. Grote. Hoogten. Joelende mensen. Applaus. Woooooow oohhs en aaaah. LICHT. En dan de entree van de twee helden. Echte helden.

the King of Kickboxing

the Golden Bad Boy

 

Persoonlijk vond ik dit ook echt het mooiste gevecht. Omdat er zoveel op het spel stond. Niet alleen die titel. Op het nieuws: de strijd tussen goed en kwaad (zucht) .. En ook omdat ze mega aan elkaar gewaagd waren en elkaar onmiddellijk verrasten. Met klappen. Met weer opstaan. Met zeer strategisch elkaar benaderen. Hard. Hard. Hard.

Met respect.
Echt vechten.

En toen opeens …… het hart.
Na de blessure. Open. bam! Deceptie.
Maar ook echtheid, het ware gezicht.
Omdat er niets anders meer mogelijk is.

We zagen een huilende held. Waarvan de kracht van zijn Army ogenblikkelijk stilviel. Want wat doe je met een held die ZO zichtbaar zijn pijn, verdriet, het doorbreken van zijn verlangen laat zien?

De andere held, die zijn gevecht niet kon afmaken. Zijn kracht niet kon laten gelden. Zijn kampioenschap. Die wilde terúgvechten. Die duidelijk aangedaan was en warmte en contact zocht.

Totale deceptie. Van de heren en ook in het stadion. Fans van beide zijden verlieten zelfs ogenblikkelijk de arena. Badr die daar heel lang lag. Huilend. Woedend. En eindelijk opstond.

Rico die op hem toeliep met een omhelzing in broederschap. Pure kracht in kwetsbaarheid. Omdat het zo puur is. De lach van Badr door zijn pijn en felle teleurstelling heen. Het echte contact. Mannen.

We hebben iets heel moois van hen gezien.
Ook, en wellicht juíst in de ontreddering

en, in hoe ze hiermee om gaan.
Keep on going Guys!

Ik kijk uit naar jullie volgende gevecht.

 

Nawoord

Het was lastig foto’s en beelden te vinden van het moment van die knuffel. Inmiddels heeft de media het gelukkig opgepakt. Alsmede de boodschap hiervan voor de sport. Je kunt hier de beelden vinden én op film.

Het was zeer opmerkelijk dat na de blessure de zaal volledig leegliep. Zowel fans van Badr en Rico verlieten de zaal. De wereldkampioen verliet een leeglopend arena. Toch zeiden mensen ‘in het hart geraakt’ te zijn. Ik was blij dat het Badr Army geen ravage had aangericht bij winst of verlies (!!) van hun held. Dat was een reële mogelijkheid.

Deze wedstrijd heeft iets heel anders anders gebracht. Onvoorzien. En zó mooi.

*

Bekijk ook de visie van Lilith Ontwaakt op het Vrouwenquotum

 

  • foto’s en filmpje gemaakt door Noor Bongers, illustratie Moebius.



Back to top